Υπάρχουν σε διάφορους τομείς της ζωής στην ιστορία κάποια δίδυμα που έχουν γραφτεί με ανεξίτηλα γράμματα. Χοντρός – λιγνός, Γκάλης – Γιαννάκης, Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Κάπου εκεί έχει τη δική του θέση και το δίδυμο Μίλκο – Τυρόπιτα.
Για κάποια περίεργο λόγο, έμεινε το περίφημο γάλα της Δέλτα στην φράση… ονειρεμένο πρωινό. Κι ας υπήρχε παλιότερα το καρνέισιον ας πούμε, αυτό είχε συνδυαστεί με τη Λόλα που έπρεπε να βγει από τη φωτιά.
Για κάποιον επίσης περίεργο λόγο, αν και αυτός μάλλον έχει να κάνει με την ηλικία αυτών που το καθιέρωσαν, το Μίλκο της… τυρόπιτας, παραπέμπει στην αρχική συσκευασία. Ούτε στρογγυλά πώματα που ξανακλείνουν, ούτε τίποτα φλωριές και ευκολίες. Το χάρτινο, με το τρίγωνο, που έπρεπε να τσακίσει καλά για να ανοίξει σωστά και να μη χυθεί όλο στη μπλούζα με την πρώτη γουλιά. Βάλε και ότι συνήθως όταν γινόταν αυτός ο θεσπέσιος συνδυασμός είχε προηγηθεί πολύ ποτό…
Οταν λέμε τυρόπιτα επίσης, μη μπερδευόμαστε με τις σημερινές πολυτέλεις. Ταψιού, μαύρες, κόκκινες, με ελαφρύ τυρί… χωρίς τυρί και ό,τι να ναι. Οχι φίλε, τυρόπιτα. Σφολιατούλα, μισοφέγγαρο, άντε στρογγυλή από το φούρνο αχνιστή ή και από το μίνι μάρκετ στο νησί, που είχε φουρνάκι για να κρατάει ζεστά αυτά που έπαιρνε από τον φούρνο.
Για το τι ακολουθούσε, ξέρετε τώρα τις υπερβολές ότι κάποιοι έσπευδαν στα… ιδιαίτερα, αυτά είναι του κάθε οργανισμού. Αυτό όμως που όλοι συμφωνούσαν ήταν η πανδαισία, τα… πυροτεχνήματα, οι εκρήξεις γεύσης, όταν απολαμβάναμε αυτό το θεσπέσιο πρωινό. Και μεσημεριανό. Και απογευματινό. Και βραδινό ενίοτε.
Και για το οποίο κάθε φορά που η νεολαία ρωτάει τι το έκανε τόσο διάσημο δίδυμο ή το επιχειρεί με… υποκατάστατα, δέχεται βλέμματα υποτιμητικά, επιτιμητικά, ου μην και οργισμένα. Διότι ορισμένες αξίες στη ζωή παραμένουν σταθερές όσα χρόνια κι αν περάσουν.