Στα χρόνια της… βαθιάς κατάψυξης, υπάρχουν κάποιοι μερακλήδες που κρατάνε τις παραδόσεις της γεύσης και της συνήθεια του Ελληνα ζωντανές. Οπως το κάνει ο “Μήτσος” στην Καλλιθέα,που δεν είναι καν Μήτσος αλλά του έμεινε από τότε που δούλευε υπάλληλος στου… Μήτσου, πέντε δεκαετίες τώρα.
Ψηλά στη Δαβάκη, προς την υπόγεια της Νέας Σμύρνης, λίγο πριν τη Δηοσθένους, ένα μαγαζί – τρύπα που δεν άλλαξε ποτέ κάτι γιατί δε χρειάστηκε. Δεν έχει καν βιτρίνα να βάζει εκεί τα καλούδια του, όλα μέσα στις λαμαρίνες στους φούρνους να κρατιούνται ζεστά και να σου λέει ο μάστροας τι έχει μείνει.
Δώδεκα, βία μία το μεσημέρι δεν έχει μείνει τίποτα. Ζύμη σπιτικιά, γέμιση… γεμάτη και όχι να την ψάχνεις, πέντε – έξι πράγματα, τυρόπιτα κιμαδόπιτα, μπουγάτσα και να μη μπορείς να σταματήσεις. Σε παίρνει η μυρωδιά πλησιάζοντας, σε… αποπαίρνει η γεύση όταν δοκιμάσεις και άντε να αλλάξεις συνήθεια πρωινού ε, και μεσημεριανού μετά για τη λιγούρα.
ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΠΟ: Χρήστος Τατάκης